ნაღვლიანი დღის,ნაღვლიანი საღამო იყო,ნაღვლიანი ღრუბლები ნაღვლიან ცაზე ბობოქრობდნენ,მშიერი მგლების ხროვასავით დაძრწოდნენ,ნაღვლიანად ეხეთებოდნენ ერთმანეთს, უსისხლხორცდებოდნენ და ერთი დიდი ნაღვლინი ავდრისათვის ემზადებოდნენ.
ღრუბელს თითქოს უნდა ეტირა,თითქოს წარღვნისთვის გამზადებულს კაცობრიობა ეცოდებოდა,იმ ცრემლის პირველი წვეთი ადამისნს სიხარულის გრდზნობას უკარგავდა,ქარიც ატარებდა მათ აქეტ იქით და შემდეგ უეცრად ჩადგა.ის ერთი პირველი წვეთი გადმოვარდა მოფრინავს და პიქრობს
კი დავეცემი!...ნამდვილად!...ერთი ადამიანი კაცობრიობისათვის, რა გადამწყვეტია?დიდი ამბავი თუ იმ ერთს ის გულში გაღვივებული პაწაწინა, სიხარულის ნაპერწკალი მოუკალი?!...ალბათ ამას ბევრი ვერც შენიშნავს!...ალბათ არც არავინ ჰყავს ახლობელი!...ალბათ აქ არ მოვიდოდი!...თორემ მე ხომ განგებით მოვედი?!...
და ამ პიქრებში გართულს მოეჩვენა, რომ ძალიან ჩქარა მიდიოდა თითქოსდა ორად იყოფოდა,მერე თითქოს იყინებოდა, უკან მიიხედა და ლაშქარივით მიმყოლი წვეთები დაინახა, რომლებიც მის გარეშე მიწამდე ვერც კი მიაღწევდნენ და იპიქრა:
მე სურვილს...სიხარულს,ბედნიერებას გუქრობ, მოუკლავ,გულიდან კი არ ამოუღებ ამოვგლეჯ ადამიანს,ესენი კიდევ ბროლ-მარგალიტივით მიწაზე დაეცემიან,განბანენ, ხეებს უალერსებენ,ყვავილები დაეწაფებიან და მე?...მე კი?!....სიხარულს უკლავ!...რატომ?...იქნებ ერთის სიხარულის მოკვლით, ბევრი სხვაც დავღუპო იქნებ ერთში ის უამრავი გრძნობაა რასაც სხვა ვერ დაიტევს?...ყველაფერი კარგი დავავიწყო?...არა, წავალ ხომ შემიძლია ქვას მიწას ან რამე ასეთს დავეცე?...შემიძლია!...ჰო!.. ესე მოვიქცევი! აუცილებლად.
და ფიქრებიდან გამოფხიზლებულს თვალები გაუპართოვდა,თითქოს უკან დაიხია,თითქოს გაჩერდა, წამიერად დრო გაჩერდა,თითქოს გაიქცა მაგრამ არ განძრეულა,ადგილიც აღარ იყო დარჩენ8ილი გასაქცევად და თითქოს იტირა,წაილუღლუღა რაღაც დამთავრაბაც ვერ მოასწრო..... რომ უნებლიედ დაეცა!... მოუკლა სიხარული. ეს წვეთი საღამოდან მოყოლებული დილამდე ტიროდა,მოთქვამდა და პატიებას ითხოვდა, გამთენიისას კი მზის ამოსვლამდე აორთქლდა!...
